در آیه «الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَکیمٍ خَبیرٍ» (هود: ۱)، واژه «أُحْکِمَتْ» از ریشه «حَکَمَ» به معنای محکم و استوار کردن است. منظور از «احکمت» در این آیه، استحکام، انسجام، و بی‌نقص بودن آیات قرآن است؛ یعنی آیات قرآن از هر جهت محکم، بی‌تناقض، و غیرقابل خدشه‌اند و هیچ نقص، اضطراب یا اختلافی در آن‌ها وجود ندارد.
معانی و ابعاد استحکام قرآن (احکمت):
خالی بودن از تناقض و اختلاف
انسجام و هماهنگی کامل میان آیات
برخورداری از معانی عمیق و محتوای استوار
مصونیت از تحریف و تغییر
وضوح و روشنی در بیان معارف
جامعیت در بیان اصول و فروع
استواری در ساختار و الفاظ
قابلیت پاسخگویی به شبهات و انتقادات
هماهنگی با عقل و فطرت انسانی
جاودانگی و عدم کهنگی در گذر زمان
این ویژگی‌ها، استحکام قرآن را از جنبه‌های مختلف نشان می‌دهد و بیانگر آن است که این کتاب الهی از سوی «حکیم و خبیر» نازل شده و هیچ نقص و ضعفی در آن راه ندارد.
